திங்கட்கிழமை தமிழ் தேசிய கூட்டமைப்பு ஜனாதிபதியுடன் சந்திப்பு!

2 thoughts on “திங்கட்கிழமை தமிழ் தேசிய கூட்டமைப்பு ஜனாதிபதியுடன் சந்திப்பு!”

1. இலங்கைத் தமிழ் மக்களின் அரசியல் வரலாறு தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்புத் தலைவர்களுடன் பின்னிப் பிணைந்திருந்ததை யாரும் மறுக்கமுடியாது. கூட்டமைப்பு அரசியல் களத்துக்கு வந்து எட்டு வருடங்களே ஆகின்றபோதிலும் கடந்த கால அரசியல் தலைமைகளின் தொடர்ச்சியாகவே இது ஆரம்பிக்கப்பட்டது.

   தமிழ்க்காங்கிரஸ், தமிழரசுக் கட்சி, தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணி ஆகியவற்றின் செயற்பாடுகளிலிருந்து தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்புத் தலைவர்களை அந்நியப்படுத்திப் பார்க்கமுடியாது. எனவே கூட்டமைப்பு இன்று வெளியிட்டிருக்கும் நிலைப்பாடுகளைக் கடந்த கால நிகழ்வுகளுடன் தொடர்புபடுத்தியே பார்க்க வேண்டும். இனப் பிரச்சினையின் தீர்வுக்காக ஜனாதிபதியுடன் ஒத்துழைக்கப் போவதாகவும் ஜனாதிபதியுடன் பேச்சுவார்த்தை நடத்தப் போவதாகவும் கூட்டமைப்பு கூறுகின்றது. தமிழ்த் தலைவர்கள் கடந்த காலங்களிலும் ஒத்துழைப்பு பற்றிப் பேசியிருக்கின்றார்கள். ஆட்சியாளர்களுடன் பல பேச்சுவார்த்தைகளை நடத்தியிருக்கின்றார்கள்.

   டட்லி சேனநாயக்கவின் தலைமையில் 1965ம் ஆண்டு அமைந்த அரசாங்கத்துடன் தமிழரசுக் கட்சியும் தமிழ்க் காங்கிரஸ¤ம் தொடர்ச்சியாக ஒத்துழைத்ததை ஒத்துழைப்புக்கு உதாரணமாகக் கூறலாம். பதவிக்கு வந்த எல்லா அரசாங்கங்களுடனும் தமிழ்த் தலைவர்கள் இனபிரச்சினை தொடர்பாகப் பேச்சுவார்த்தை நடத்தியிருக்கின்றார்கள். தமிழ்த் தலைவர்கள் வழங்கிய ஒத்துழைப்பினாலோ அரசாங்கங்களுடன் அவர்கள் நடத்திய பேச்சுவார்த்தைகளாலோ இனப் பிரச்சினையின் தீர்வுக்கு எதுவும் நடக்கவில்லை.

   இதற்கான முழுப் பொறுப்பையும் சிங்கள அரசியல் தலைவர்கள் மீதே தமிழ்த் தலைவர்கள் சுமத்தி வந்திருக்கின்றார்கள். தமிழ் மக்களையும் அவ்விதமாக நம்பவைத்திருக்கின்றார்கள். ஆனால் உண்மை அதுவல்ல.
   அத்தோல்விகளுக்குக் கூடுதலான பொறுப்பைத் தமிழ்த் தலைவர்களே ஏற்க வேண்டும். தமிழ்த் தலைவர்கள் யதார்த்தத்துக்கு அமைவாகச் செயற்பட்டிருந்தால் இத்தோல்விகளைத் தவிர்க்க முடிந்திருக்கும். இனப் பிரச்சினைக்குத் தீர்வு காணும் முயற்சியில் ஓரளவாவது முன்னேற்றம் ஏற்பட்டிருக்கும்.
   தமிழ்த் தலைவர்கள் யதார்த்தத்துக்கு அமைவாக ஏன் செயற்படவில்லை என்பது பற்றி மாறுபட்ட கருத்துகள் முன்வைக்கப்படுகின்றன. யதார்த்தத்தை அவர்கள் விளங்கிக்கொள்ளவில்லை என்பது ஒரு கருத்து. பிரச்சினை தொடர்வதை அரசியல் லாபத்துக்காக விரும்பியதாலேயே யதார்த்தத்துக்கு முரணாகச் செயற்பட்டார்கள் என்பது இன்னொரு கருத்து.

   கடந்த காலப் பின்னடைவுகளைப் படிப்பினையாகக் கொண்டு தமிழ் தேசியக் கூட்டமைப்பு ஆக்கபூர்வமாகச் செயற்பட வேண்டும் . முழுமையான தீர்வை உடனடியாகப் பெறக்கூடிய சூழ்நிலை இப்போது இல்லை. சாத்தியமான தீர்வைப் பெற்றுக்கொண்டு முழுமையான தீர்வுக்காக முயற்சிக்க வேண்டும் என்பதே இன்றைய யதார்த்தம்.

   தமிழருக்கு தேவை தம்மைதாமே நாம் யார்? யாரால் வழிநடத்தப்பட்டோம். யாரால் வழிநடத்தப் படுகிறோம் என்பதை முதலில் உணர்ந்து கொள்ளப்படுவதே!
   கடந்தகாலத் தலைவர்கள் இலங்கைத்தீவில் அக்கறை கொண்டவர்களா?
   நான் தமிழ்தலைவர்கள் என்று சொல்லும் போது தமிழரசுக்கட்சியையும் தமிழ்காங்கிரசைத்தான் சொல்லுகிறேன்.

   தம்இனத்தின் தலைவராக இருக்க விரும்பினார்களே அன்றி தமிழினத்திற்கு அறிவுபுகட்டி அழைத்துச்செல்ல விரும்பவில்லை.

   இனவாதமும் மதவாதமும் பாமர மக்களிடம் இலகுவாக வாக்குகளைப் பெற்று வெற்றியடையும். இறுதியில் இழியும் நிலையும் அடையும். இதன் பலாபலன்களை புலிகளிடமும் கண்டோம். அதை பின் தொடர்ந்து தமிழ்தேசியக் கூட்டமைப்பும் செல்லுகிறது. ஐக்கியதேசிய கட்சியும் சிறீலங்கா சுகந்திரகட்சியும் தமது கட்சியின் பெயரின் முன்னால் “சிங்களம்” என்றதையும் இணைத்திருந்தால் அது ஒரு தேசியக்கட்சியாகி இருக்கமுடியுமா? இதில்லிருந்து தெரியவில்லையா? இலங்கையில் இனவாதத்தை ஆரம்பித்து வைத்தவர்கள் யார்? என்று.

   அகிம்சையில் போராடினோம் பலன் கிடைக்கவில்லை ஆயுதமெடுத்து போராடினோம் என்று புராணம் பாடுவதற்கும் மிகுதி தமிழமக்களையும் படுகுழியில் வீழ்த்துவதற்கே இனியும் இட்டுச்செல்லும். இனவாதத்திற்கு முடிவுகட்ட வேண்டுமென்றால் தமிழ்மக்கள் தேசியகட்சியை தேடிச்செல்லவேண்டும் இல்லையேல் உருகாக்கவேண்டும். இதுவே தமிழ்மக்கள் கற்றுக் கொள்ளவேண்டிய பாடமும் செல்லவேண்டிய இடமும்.

   மூடப்பழக்கங்ளையும் பிற்போக்குதனத்தையும் கைவிடும்பட்சத்திலேயே எம்மினம் என்றும் எம்மினமாக இருக்கும்.

2. A classic example now fading from living memory is the attack on the strikers of 5th June 1947, on the eve of independence.

   The primary issue was the Left protest against the Soulbury Constitution for Independent Ceylon, for its failure to guarantee workers’ rights. Associated with it was the interdiction of T.B. Illangaratne, president, and 19 others of the Government Clerical Services Union for having held a meeting on Galle Face Green, in contravention of Public Service Regulations. 50,000 public servants prepared for trade union action.

   At this point there was a development of considerable historical interest. The State Council headed by D.S. Senanayake, the prime minister-in-making, hurriedly passed the Public Security Ordinance, taking barely 90 minutes over it. Perhaps the rulers in 1947 also thought it useful to have such an act on the statute book before independence, since, one is not surprised by such laws under colonial rule, while it would be awkward to present such legislation after independence. Interestingly, however, the most oppressive piece of legislation ever passed in Parliament – the one to make Tamil plantation workers non-citizens – could not have been passed under colonial rule!

   Following the passage of the PSO, the strikers made their way to the venue of the public meeting in Ralahamigewatte, Kolonnawa, marching through Dematagoda. The procession was blocked by the Police. Dr. N.M. Perera, the LSSP leader, went forward to Police Superintendent Robins, to explain to him that the meeting was authorized. He fell on the ground after being struck on the head by a baton, and had to run away to save himself. The Police fired 19 rounds of bullets into the strikers, killing one and injuring 19 others, 5 of them seriously.

   There were indeed many deficiencies in the Police of those times. But despite their prejudices and class affiliations, the Police as an institution had one saving grace. They were conscious of the Law as the standard and the ideal of enforcing it impartially. They were also sensitive to being seen falling short on professional standards. This in consequence had the merit of enabling the public to challenge them on the basis of the Law as the standard. But on the other hand the situation becomes quite hopeless when the Police acknowledge no standards, and for the most part become sycophants of the rulers.

   Another event in the episode of the police action in 1947 foreshadowed the future. The body of the innocent clerk V. Kandasamy, who was killed by police firing, was dispatched to his family in Jaffna by the mail train. G.G. Ponnambalam, famed criminal lawyer and leader of the Tamil Congress, stood by the coffin when it was placed on the platform of Jaffna railway station. He told the crowd that had come for the occasion that Kandasamy was killed by the Sinhalese government. It was still British rule and it had not entered into the minds of the crowd that Kandasamy’s death had anything to do with his being Tamil.

   The event was reflected upon many years later by a witness to it. This was in October 1986 when crowds filed past the corpses of nine Sinhalese soldiers killed in an encounter in the Mannar District and the two captured alive. They were exhibited near Nallur Kandasamy Kovil. The body of LTTE leader Victor killed in the same incident was carried from place to place in Jaffna while Kittu, the LTTE’s Jaffna leader, basked in Victor’s glory. From the time Kandasamy’s body was brought to Jaffna, Tamil politics has been ‘corpse politics’ – politics for death and destruction and not for life!