ஆடம்பரமாக மாவீரர் நாள் நிகழ்வை கொண்டாடுபவாகள், இவர்களை கொஞ்சம் கண் திறந்து பார்ப்பார்களா? (கட்டுரை)!!
Read Time:17 Minute, 59 Second
துரத்தும் வறுமைக்குள் வாழ்வுக்கான போராட்டம்: யுத்தத்தால் கணவனை இழந்த குழந்தைகளுடன் அல்லாடும் அபலைத் தாயின் சந்திப்பு கிடைத்தது. நாளடைவில் அவாவை மறுமணம் செய்து அந்தக் குழந்தைகளுடன் அன்பாக என் வாழ்வை நகர்த்தி வருகிறேன்.
ஆனால் வறுமை என்னை விட்டுவிடாது துரத்திக்கொண்டே இருக்கின்றது. எனக்கு உதவிக்கரம் நீட்டுவீர்களானால் என்குடும்பக் கஷ்டம் என் தலைமுறையுடன் நிறைவடைந்து விடும்
பட்டகாலே படும் கெட்ட குடியே கெடும் என்ற பழமொழியை எம்மூதாதையர்கள் அன்று ஏன் குறிப்பிட்டார்களோ என்று தற்காலத்தவர்களுக்கு புரிந்திருக்காது விட்டாலும் அந்த பழமொழிக்கு நூற்றுக்கு நூறுவீதம் உதாரணமாக அமையக் கூடிய சம்பவங்கள் சமூகத்தில் நிகழ்ந்து கொண்டு தான் இருக்கின்றது.
கொடிய யுத்தம் என்று ஆரம்பிக்கப்பட்டதோ அன்றிலிருந்து வடக்கு வாழ் மக்களின் அன்றாட வாழ்க்கையும் எதிர்காலமும் கேள்விக்குறிகளுடனேயே தொடர்ந்தது.
அவ்வாறிருக்கையில் தான் விவசாயத்தில் திளைத்துக்கொண்டிருந்த முல்லை மண்ணில் திருப்தியான வாழ்க்கையை வாழ்ந்துகொண்டிருந்த செல்லத்தம்பி சத்தியமூர்த்திக்கு 1996இல் எதிர்பாராத விதமாக எறிகணைக்கு இலக்காகி தனது கால்களைப் பறிகொடுத்தார்.
இருந்தாலும் தனது தன்னம்பிக்கையை இழக்காதவர் தொடர்ந்தும் முன்னேற்றத்திற்காக விவசாயத்தில் ஈடுபட்டார். முயற்சியைக் கைவிடாது தொடர்ந்தார். தனது கால்களை இழந்த போதும் தன்னால் இந்த உலகில் சாதாரண வாழ்க்கையை வாழ முடியும் என்பதையே அதிகம் விரும்பினார்.
ஆனால் மீண்டும் மற்றுமொரு அனர்த்தம். 2009 இறுதி யுத்தம். தொலைத்த கால்களுடனும் தொலைதூரம் சென்றார். உயிர் மட்டுமே எஞ்சியது. முகாமுக்குள் முடங்கியவர் இல்லறம் தொலைத்த பெண்ணுக்கு மீண்டும் வாழ்வளித்தார்.
கைப்பிடித்த மனைவி மற்றும் குழந்தைகளை தன்னால் காப்பாற்ற முடியும் என அதீத நம்பிக்கை கொண்டிருந்த போதும் வறுமையின் கோரம் அதற்கு ஒருபோதும் இடமளிக்கவில்லை.
தற்போது 40வயதாகும் இவருக்கு இன்னல்கள் தொடர்கின்றன. நடப்பதற்கு திறன் இன்றிய போதும் தன்னால் ஏதாவது செய்யமுடியும் எனக் கூறி நன்மை செய்த நல்ல உள்ளம் இன்று வெந்துகொண்டிருக்கின்றது.
எல்லோரும் நாங்கள் யுத்தத்தால் பாதிக்கப்பட்டு விட்டோம் எங்களுக்கு யாராவது கை கொடுங்கோ என்று நாலஞ்சு வருஷமா சொல்லிக் கொண்டு வருவதையே கேட்க நாதியற்ற சமூகத்தில் நாங்கள் வாழ்ந்திட்டு வாறம்.
இந்த நேரத்தில் 19 வருஷமா இரண்டு கால்களையும் இழந்து சொந்த வீடு, காணி, வயல் எல்லாத்தையும் விட்டிட்டு இன்றைக்கு கிராமத்தின் ஒரு ஒதுக்கு புறத்தில் இரண்டே இரண்டு குடும்பங்கள் வசித்து வரும் இடத்தில் என் குடும்பம் வாழ்ந்து வருகிறது.
1996 ஆம் ஆண்டு 6 ஆம் மாதம் 19 ஆம் திகதி என்ர வீட்டில் இருக்கும் போது (யாழ்ப்பாண இடப்பெயர்வு காலம்) பரவலாக அடிக்கப்பட்ட எறிகணைகளால் என் வீட்டுக்கு மேல் விழுந்து வெடித்த ஷெல்லில் என் இருகால்களும் கண்முன்னே பறந்தன.
பறந்தது மட்டும் தான் தெரியும். கண்ண முழிச்சு பார்த்தா வவுனியா ஆஸ்பத்திரியில் இருந்தன். பிறகு இலங்கை செஞ்சிலுவை சங்கத்தின் உதவியுடன் கொழும்பில் ஜெய்ப்பூர் கால் போடப்பட்டு செயற்கை கால்களுடன் சாதாரண மனிதர் போல என் வாழ்க்கையை ஆரம்பித்தேன்.
ஆரம்பத்தில் விவசாயத்தை மட்டும் முழுமூச்சாக செய்தனான். கால்களை இழந்த பின் என் மனோ திடத்தின் உதவியுடன் வயல்களை குத்தகைக்கு எடுத்து செய்து வந்தேன். அதில் வரும் வருமானம் எனக்கு நிறைவாக இருந்ததுடன் என் சுற்றத்தையும் பார்த்துக் கொள்ளுமளவிற்கு போதுமாக இருந்தது. ஆனால் காலன் விடவில்லை.
மீண்டும் 2009 இல் என்னை துரத்தத் தொடங்கியது. 2009 இல் நான் மட்டுமல்ல வன்னி மண் முழுவதும் இடம்பெயர்ந்தது. அதில் வசதி படைத்தவர்கள் புலம் பெயர்ந்தார்கள். நாங்கள் இடம்பெயர்ந்தோம். மீண்டும் முகாமுக்குள் முடக்கப்பட்டோம்.
அந்த நேரத்தில் யுத்தத்தால் கணவனை இழந்த குழந்தைகளுடன் அல்லாடும் அபலைத் தாயின் சந்திப்பு கிடைத்தது. நாளடைவில் அவவை மறுமணம் செய்து அந்தக் குழந்தைகளுடன் அன்பாக என் வாழ்வை நகர்த்தி வருகிறேன்.
நான் விதவைத் தாய் ஒருவரை மறுமணம் செய்து விட்டேன் என்றதும் என் சுற்றம் உறவு எல்லாம் என்னை கைவிட்டு விட்டது. ஆனால் பெற்றோர் வெறுக்கவில்லை. பெற்றோர் அம்மா யுத்தத்தால் இறந்து விட்டார் அப்பா எனக்கு பக்க பலமாக இருந்து அண்மையில் தான் இறந்தவர்.
இருந்தாலும் நான் என் மனோதிடத்தை கைவிடவில்லை. என்னை நம்பி குழந்தைகளோடு வந்த பெண்ணை கடைசி வரை காப்பாற்ற வேண்டும் என்ற தீவிர முயற்சியில் இறங்கியுள்ளேன்.
இதன் ஒரு படியாக இந்திய வீட்டுத் திட்டத்திற்கு பதிஞ்சு எவ்வளவோ கஷ்டப்பட்டு பெர்மிட் எடுத்து வளவில சுத்தி வர இருந்த தென்னை மரங்கள தறிச்சு வீட்டைக் கட்ட ஆரம்பிச்சேன்.
அந்த சமயம் சமூக சேவை பிரிவில் இருந்து வீடு கட்ட சிறு கொடுப்பனவு தாரம் என்று சொல்லி 1 இலட்சம் முற்பணம் தந்தார்கள். இந்திய வீட்டுத் திட்டப் பணத்தோட இதையும் போட்டு வீடு கட்டி முற்றுப்பெறும் தறுவாயில் உள்ளது. ஆனால் இன்றும் சுத்து பூச்சு பூச வேணும் கதவு யன்னல் ஒன்றும் போடேல்ல.
இப்ப தற்காலிக கூடாரத்தில இருக்கிறம். ஆனால் மாரி தொடங்கியதால கூடார வாழ்வை நினைத்துக் கூட பார்க்க முடியாத நிலையில் இருக்கிறன். இந்திய வீட்டை முழுதாக விரைவில் முடியுங்கோ என கிழமைக்கு கிழமை அதிகாரிகள் வந்து சொல்லிக் கொண்டே இருக்கிறார்கள்.
ஆனால் முடிந்த பாட்டைக் காணவில்லை. சமூக சேவை அமைச்சால இன்னும் ஒரு இலட்சத்து 50 ஆயிரம் ரூபா தாறன் என்றவர்கள் ஆனால் இன்னும் தரேல்ல.
காணிக்குள் இருந்த அரைவாசி தென்னமரங்கள தறித்துத்தான் கூரை வேலை செய்தனான். இதனால மிஞ்சி இருக்கிற தென்ன மரங்கள்ள வாற தேங்காயில 18 ரூபா, 20 ரூபா, 25 ரூபா என அளவிற்கேற்ற விலைகளில் வித்து நாளாந்த செலவை பார்த்துக் கொள்ளுறன். எனக்கு வீட்டுத் திட்டத்தை எவ்வாறு முடிப்பதென்றே தெரியேல்ல.
இதைவிட நான் இருக்கிற இடம் முல்லைத்தீவு மாவட்டத்தில கரைதுரைப்பற்று பிரதேச செயலகத்திற்குட்பட்ட குமாரபுரம் கிராமம். எமது கிராமத்தோட அண்டி பால் பண்ணை, முறிப்பு என்ற 2 கிராமங்கள் இருக்கு. இந்த மூன்று கிராமத்துக்கும் ஒரு கிராம சேவகர் பிரிவுதான். இங்க 355 குடும்பம் இருக்கிறம்.
இன்று நேற்றல்ல 60 வருஷத்துக்கு மேல றோட்டிற்கு கரன்ற் இருக்கு. சப்ளே போடாததால எங்களுக்கு கரன்ட் இல்லை. போக்குவரத்து வசதி இல்லை. 2 கிலோ மீற்றருக்கு அப்பால் தான் கடை, பள்ளிக்கூடம் இருக்கு.
இந்த வருஷம் மூத்த மகள் க.பொ.த. சாதாரண தர பரீட்சை எழுதுறா. படிப்பைத்தான் விளக்கில படிக்கலாம். வன்னி மாணவர்களுக்கு பழகிப் போன விடயம் ஆனால் போக்குவரத்து இல்லாததால பாதுபாப்பற்ற காட்டுப்புறத்தில இருந்து குமர்ப் பிள்ளையை பாடசாலைக்கு அனுப்ப முடியாத நிலையில் இருக்கிறன்.
19 வருஷமாக எத்தனையோ தேர்தல் வந்தது. ஆட்சி மாற்றம் வந்தது. ஆனால் எமக்கு எதுவுமே கிடைக்கவில்லை. அதுதான் போச்சென்று பார்த்தா ஜனாதிபதியால அறிமுகப்படுத்திய வாழ்வின் எழுச்சி அபிவிருத்தி திட்டம் சமுர்த்தி இல்லை.
இதனால் எந்த ஒரு உதவியும் எமக்கு கிடைக்கேல்ல. இன்றைய அரசியல் களத்தில் சமுர்த்திக்கு உள்வாங்கப்பட்டால்தான் ஏதாவது கிடைக்கும்.
வாழ்வாதாரம் தாறம் தாறம் என்று ஆளுக்கொரு பக்கமாக பெயரை கேட்டுக் கேட்டு எழுதிக் கொண்டு போறாங்களே தவிர ஒன்றுமே கிடைக்கேல்ல.
சமுர்த்தித் திட்டம் 2005 இல் ஆரம்பிக்கப்பட்டது. எமக்கு மரக் கன்றுகள் கால்நடைகள் கிடைத்திருந்தால் இன்றைக்கு 9 வருஷத்தில பசுமாடு 2 தரம் கன்று ஈன்றிருக்கும். வச்ச மரம் காச்சிருக்கும் இரண்டும் இல்லை.
இவற்றுக்கப்பால் எத்தனையோ அரசியல் வாதிகள் இருக்கிறார்கள். ஏன் வன்னி மண்ணை பிரதிநிதித்துவப்படுத்துபவர்கள் இருக்கிறார்கள். இதுவரை எங்களை எவரும் திரும்பிப் பார்க்கவில்லை. (இனி ஒருவேளை தேர்தலை மையப்படுத்தி வருவார்களோ தெரியாது)
இருந்தாலும் மனிதாபிமானப் பணியாக ஞானம் பவுண்டேசன் எனக்கு ஒரு ஆட்டோ வாங்கித்தந்தவ. பிள்ளைகளின் படிப்புக்கு மட்டும் பயன்படுத்துவதுடன் சிறிது காலம் ஹயர் ஓடினனான்.
ஆனால், என்னை கண்டதும் இரண்டும் பொய்க்கால் என்றதும் ஒருவரும் ஏற வரமாட்டார்கள். அதுதான் போகிறது என்று தேத்தண்ணி கடேல்ல கூட வேலை கேட்டன் அதுக்கும் நேர வரச்சொல்லிப்போட்டு காலில்லாத என்னை நம்பி வேலை என்னண்டு தாறதென்று தரேல்ல.
இவ்வாறான சூழலில் பசு மாடு வாங்கி வளர்ப்பம் என்று கடன்பட்டு மாடு வாங்கி மேய விட்டதும் அக்கம் பக்கத்தில் உள்ள வயல்மேட்டில்தான் மாடு மேய்ஞ்சு கொண்டு நின்றது. ஆனால், வயல்காரர் மாடு வயலை சேதப்படுத்துவதாக கூறி மாட்டை அவிட்டுக்கொண்டு போய்விட்டார்கள். பயிர்சேதத்திற்கு 500 ரூபா தந்தாத்தான் மாடு தருவதாக சொல்கிறார்கள்.
இரண்டு காலுமில்லாமல் பிள்ளைகளுடன் தற்காலிக வீட்டில் ஒரு நாளைக்கு 5 தேங்காயை கடைக்கு குடுத்திட்டு வாற காசில சோறும் ஒரு கறியும் ஆக்கி சாப்பிடுற என்னிடம் 500 ரூபா கேட்டா நான் எங்க போவது. 500ரூபா காசில்லாததில 30 ஆயிரம் ரூபா பசுமாட்டை இழக்கும் நிலையில் இருக்கிறன்.
நாங்கள் படுகிற கஷ்டத்தை சொல்லப்போனால் முற்றுப்புள்ளி இருக்காது இருந்தாலும் விடை தேடும் கேள்விகளுள் ஒன்றாக கேட்கிறேன்.
வீட்டுத்திட்டம் பூர்த்தியடையாமைக்கு காரணம் குறைந்தது 40 பாக் சீமெந்து வேணும் அதோட நிலையல் போட்டு கூரை போட்டாச்சு. ஆனால் கதவு யன்னல் போட வேணும்.
அதேபோல என்னிடம் உள்ள ஆட்டோவை திருத்தி எடுத்து பற்றி போட 15 ஆயிரம் ரூபா காசு வேணும். இவற்றுக்கப்பால் என்னிடம் உள்ள ஒரே ஒரு செல்வமான பால்மாட்டை மீட்டெடுக்க 500ரூபா வேணும் யாராவது என் கஷ்டத்தை உணர்ந்து உங்களில் ஒருவனாக என்னைக் கருதி எனக்கு உதவிக்கரம் நீட்டுவீர்களானால் என்குடும்பக் கஷ்டம் என்தலைமுறையுடன் நிறைவடைந்து விடும் என் குடும்பத்துக்கு தொடராது.
மனிதாபிமானம் கொண்ட இவ்வாறான மனிதர்கள் மதிக்கப்படவேண்டியவர்கள். அவர்களின் தன்னம்பிக்கைகள் பாதுகாக்கப்பட வேண்டியவை. இதனை நாம் கருத்தில் கொண்டு எம்கருமத்தை முன்னெடுப்பது சிறந்தது. இந்த மனித உள்ளத்தின் வறுமையை போக்க யாராவது முன்வருவார்களா?
வருடாவருடம் மாவீரர் தினவிழா மிகவும் ஆடம்பரமாகவும், ஜந்து நட்சத்திர விழா போன்று பெரும்தொகை பணத்தை செலவழித்து கொண்டாடுகின்றவர்கள்.. (எவ்வளவு எவ்வளவு காசு செலவழிக்கிறார்களோ .. அவ்வளவுக்கு அவ்வளவு பணத்தை இவ்விழவின் மூலம் மீட்டொடுப்பார்கள் விழா அபை்பினர்) யுத்தத்தில் போராடி விழுப்புண் அடைந்து வாழ்கையை கொண்டு நடத்தமுடியாமல் போராடிக்கொண்டிருக்கும் முன்னாள் போரளிகள் மற்றும் போரால் பாதிக்கபட்டவர்களின் வாழ்க்கையை மேம்படுத்த உதவுவார்களா?
ஆடம்பரமாக மாவீரர் நாள் நிகழ்வை கொண்டாடுபவாகள் இவர்களை கொஞ்சம் கண் திறந்து பார்பார்களா??
சுவிஸில் நடந்த ஆடம்பரமான மாவீரர் விழா பாருங்கள் எவ்வளவு ஆடம்பரமாக இவ்விழாவை கொண்டாடியிருக்கிறார்கள் என்பதை..
இம்முறை..
‘தமிழர் நினைவேந்தல் அகவம் சுவிஸ்“
‘தமிழர் நினைவேந்தல் அகவம் சுவிஸ்“ குழவால் குலுக்கப்பட்ட….. சுவிஸ் வருவதற்கான அதிஸ்ர லாபச் சீட்டு இம்முறை.. திரு. கொளத்தூர் மணி வீழ்ந்துள்ளது. வருடாவருடம் தமிழகத்திலிருந்து யாராவது ஒருவரை கூப்பிட்டு மாவீரர் தினவிழாவில் கௌரவிக்கிறார்கள்.
இவர்களுக்கும் விடுதலை போராட்டத்திற்கும், மாவீரர்களுக்கும் எதாவது சம்பந்தம் இருக்கின்றதா?
திரு. கொளத்தூர் மணி
திரு. கொளத்தூர் மணி
திரு. கொளத்தூர் மணி
Happy
0 %
Sad
0 %
Excited
0 %
Sleepy
0 %
Angry
0 %
Surprise
0 %
0
0
Average Rating